คำพิพากษาฎีกาน่ารู้

คำพิพากษาฎีกาที่ 6960/2548นายจ้างจะใช้สิทธิปิดกิจการชั่วคราวและจ่ายเงินไม่น้อยกว่าร้อยละ 50 ของค่าจ้างปกติได้ต่อเมื่อมีความจำเป็นต้องหยุดกิจการเสียก่อน ความจำเป็นที่ยกขึ้นเป็นเหตุปิดกิจการชั่วคราวจะต้องเป็นความจำเป็นอย่างสำคัญที่มีผลต่อการประกอบกิจการของนายจ้าง จนนายจ้างไม่สามารถประกอบกิจการได้ตามปกติ มิใช่เหตุจำเป็นเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ศาลฎีกาวางหลักว่า พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ 2541 มาตรา 75 ต้องการคุ้มครองนายจ้างกรณีประสบปัญหามีความจำเป็นต้องหยุดกิจการชั่วคราว แต่ยังมีความประสงค์ประกอบกิจการต่อไป เพื่อบรรเทาค่าใช้จ่ายจึงให้นายจ้างรับภาระจ่ายเงินเพียงครึ่งเดียวของค่าจ้างแทนที่จะต้องจ่ายค่าจ้างเต็มจำนวน แต่ในขณะเดียวกันก็ถือเป็นบทบัญญัติที่คุ้มครองลูกจ้าง เพราะหากไม่มีบทบัญญัติดังกล่าว นายจ้างอาจไม่สามรถรับภาระค่าใช้จ่ายด้านแรงงาน จำเป็นต้องเลิกจ้างลูกจ้าง ทำให้ลูกจ้างตกงาน ขาดรายได้และได้รับความเดือดร้อน สำหรับความจำเป็นที่นายจ้างจะหยิบยกขึ้นอ้างจะต้องเป็นความจำเป็นที่สำคัญอันจะมีผลกระทบต่อการประกอบกิจการของนายจ้างอย่างมาก ทำให้นายจ้างไม่สามารถประกอบกิจการได้ตามปกติ มิใช่ความจำเป็นทั่วไปเล็กๆน้อยๆ ซึ่งไม่มีผลกระทบต่อกิจการของนายจ้างมากนัก อีกทั้งระยะเวลาการแก้ไขเหตุแห่งความจำเป็นดังกล่าวต้องมีกำหนดเวลาแน่นอนติดต่อกันอย่างพอสมควร Line ติดต่อ – สอบถาม E-mail ติดต่อสอบถาม ท่านสามารถแชร์ความรู้, บทความและคำพิพากษาได้ที่นี่   

คำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ 732/2551 คณะกรรมการได้พิจารณาอุทธรณ์โดยเปรียบเทียบเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์คำว่า PREMIERE กับเครื่องหมายการค้าของบุคคลอื่นที่จดทะเบียนไว้คำว่า PREMIER เห็นว่า เครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์เป็นคำสองพยางค์ประกอบด้วยอักษรถึง 7 ตัว ที่เหมือนกันวางอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนแล้วส่วนคำว่า PREMIER แตกต่างกันเพียงเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์มีอักษร E เพิ่มขึ้นมาในตำแหน่งสุดท้ายเท่านั้นรูปลักษณะของเครื่องหมายการค้าทั้งสองฝ่ายจึงคล้ายกัน แม้เครื่องหมายการค้าของทั้งสองฝ่ายใช้กับสินค้าจำพวกที่ 1 เช่นเดียวกันก็ตาม แต่เครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์ใช้กับสินค้าดินเหนียวใช้เป็นวัตถุดิบในการผลิตขั้นตอนต่อไปของสินค้า ส่วนเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนแล้วใช้กับสินค้ากาวใช้ในทางอุตสาหกรรมเครื่องหนัง ซึ่งรายการสินค้าดังกล่าวไม่มีลักษณะอย่างเดียวกันจึงไม่ต้องห้ามมิให้รับจดทะเบียนตามมาตรา 13 แห่งพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ. 2534 และที่แก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้าฉบับที่ 2 พ.ศ. 2543 คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1930/2536 เครื่องหมายการค้าอักษรโรมันคำว่า “CARGLO” ของโจทก์” และเครื่องหมายการค้าอักษรโรมันคำว่า “DINCO” หรือ “ดิงโก้” แตกต่างกันทั้งตัวอักษรที่เขียนและสำเนียงเรียกขาน แม้เครื่องหมายการค้าของโจทก์และ จำเลยที่ 1 ใช้กับสินค้าจำพวกยาขัดล้าง รถยนต์ แต่บุคคลบางประเภทเท่านั้นที่ใช้สินค้าดังกล่าว ไม่ใช่สินค้าที่ประชาชนทั่วไปใช้สอยจึงเป็นไปได้ยากที่ผู้ใช้จะหลงผิดเข้าใจว่ายาขัดล้างรถยนต์ภายใต้เครื่องหมายการค้า “DINCO”หรือ “ดิงโก้” ของจำเลยที่ 1 เป็นยาขัดล้าง รถยนต์ ภายใต้เครื่องหมายการค้า “CARGLO” หรือ …

การพิจารณาจากรายการสินค้าว่ามีลักษณะเหมือนกัน หรือคล้ายกัน Read More »

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2767/2559 แม้เครื่องหมายการค้าทั้งสองจะจดทะเบียนใช้กับสินค้าจำพวกเดียวกัน คือ จำพวกที่ 5 แต่รายการสินค้าที่จดทะเบียนนั้นแตกต่างกัน โดยเครื่องหมายการค้าของโจทก์จดทะเบียนใช้กับรายการสินค้ายาที่เตรียมขึ้นเพื่อใช้ต่อต้านหรือทำลายเชื้อไวรัส ส่วนเครื่องหมายการค้าคำว่า “COMBIF Combif” ขอจดทะเบียนใช้กับรายการสินค้าอาหารเสริมใช้ในทางการแพทย์ช่วยย่อยอาหารและป้องกันท้องผูก ซึ่งเป็นสินค้าคนละประเภทกัน โอกาสที่ผู้บริโภคจะสับสนหลงหรือผิดจึงเป็นไปได้น้อย แม้จะเป็นสินค้าจำพวกยาเหมือนกัน แต่มีวัตถุประสงค์ในการใช้ที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน อีกทั้งกลุ่มผู้ใช้สินค้าของยาทั้งสองก็แตกต่างกัน สินค้ายาตามเครื่องหมายการค้า “COMBID” ของโจทก์ ผู้ใช้คือผู้ป่วยโรคเอดส์ ซึ่งไม่สามารถซื้อใช้เองได้โดยตรง แต่ต้องมีใบสั่งจากแพทย์เท่านั้น ในขณะที่ผู้ใช้สินค้าภายใต้เครื่องหมายการค้า “COMBIF” เป็นกลุ่มผู้บริโภคที่กว้างกว่า ไม่จำกัดเฉพาะผู้ป่วยโรคเอดส์ ดังนั้น แม้เครื่องหมายการค้าทั้งสองจะมีเสียงเรียกขานใกล้เคียงกันก็ตาม แต่เครื่องหมายการค้าคำว่า “COMBIF” ที่ขอจดทะเบียนจึงเป็นเครื่องหมายการค้าอันพึงรับจดทะเบียนได้ตามมาตรา 6 (3) และมาตรา 13 แห่งพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ.2534 Line ติดต่อ – สอบถาม E-mail ติดต่อสอบถาม ท่านสามารถแชร์ความรู้, บทความและคำพิพากษาได้ที่นี่   

คำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ 1015/2551 คณะกรรมการได้พิจารณาอุทธรณ์เห็นว่า เครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์คำว่า BUCKAROO แม้เป็นคำสามพยางค์เช่นเดียวกันกับเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนทะเบียนคำว่า BUGABOO ก็ตาม แต่อักษรที่ประกอบกันเป็นคำแตกต่างกัน เมื่อพิจารณาถึงการเรียกขานเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์เรียกขานได้ว่า บักกาบู ซึ่งแปลว่า สิ่งที่น่ากลัว ผีกินเด็กที่ซุกซน ส่วนเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนแล้วเรียกขานได้ว่า บักการู แปลว่า โคบาล นับว่าเครื่องหมายการค้าของทั้งสองฝ่ายมีเสียงเรียกตามความหมายที่ต่างกันจึงไม่อาจทำให้สาธารณชนสับสนหรือหลงผิดในความเป็นเจ้าของหรือแหล่งกำเนิดของสินค้าได้ เมื่อปรากฏข้อเท็จจริงว่า เครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์ไม่คล้ายกับเครื่องหมายการค้าของบุคคลอื่นที่จดทะเบียนไว้แล้วดังกล่าวข้างต้น จึงชอบที่จะรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์ได้ คำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ 31/2549 คณะกรรมการได้พิจารณาอุทธรณ์โดยเปรียบเทียบเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์คำว่า ARTEX กับเครื่องหมายของบุคคลอื่นที่จดทะเบียนไว้คำว่า AIRTEC แล้วเห็นว่า เครื่องหมายการค้าของอุทธรณ์ คำว่า ARTEX แม้เป็นคำสองพยางค์ขึ้นต้นด้วยอักษร A เช่นเดียวกันกับเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนแล้วคำว่า AIRTEC ก็ตาม แต่อักษรที่ประกอบเป็นคำในตำแหน่งอื่นยังแตกต่างกันชัดเจน เมื่อพิจารณาถึงการเรียกขานเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์เรียกขานได้ว่า อาร์เทกซ์ ส่วนเครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนแล้วเรียกขานได้ว่า แอร์เท็ค นับว่าเครื่องหมายการค้าของทั้งสองฝ่ายมีเสียงเรียกขานแตกต่างกัน ไม่อาจทำให้สาธารณชนสับสนหรือหลงผิดในความเป็นเจ้าของหรือแหล่งกำเนิดสินค้าได้ เมื่อปรากฏข้อเท็จจริงว่า เครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์ไม่คล้ายกับเครื่องหมายการค้าของบุคคลอื่นที่จดทะเบียนไว้แล้วดังกล่าวข้างต้นจึงชอบที่จะรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของผู้อุทธรณ์ได้ Line ติดต่อ – สอบถาม E-mail ติดต่อสอบถาม ท่านสามารถแชร์ความรู้, บทความและคำพิพากษาได้ที่นี่   

กฎหมายยอมให้ตกลงดอกเบี้ยกันได้ตามหลักเสรีภาพในการทำสัญญากับอิสระทางแพ่ง ดังนั้น ถ้าเจ้าหนี้เรียกดอกเบี้ยผิดนัดได้สูงกว่าที่กฎหมายกำหนดโดยอาศัยเหตุอันชอบด้วยกฎหมายก็ให้คงส่งดอกเบี้ยต่อไปตามที่ตกลงกันในสัญญา ดังนั้นถ้าข้อตกลงมีการกำหนดอัตราดอกเบี้ยผิดนัดเอาไว้ มาตรา 224 ก็จะไม่มีผลบังคับใช้ ยกเว้นกรณีที่ไม่ได้ระบุอัตราดอกเบี้ยไว้ แต่หากมีการกำหนดไว้สูงเกินส่วนศาลก็จะเข้ามาแทรกแซงซึ่งอยู่ที่ดุลพินิจแต่ละศาลโดยอาจจะมองว่าเป็นเบี้ยปรับ คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2489/2536 สัญญาซื้อขายรถยนต์พิพาทระบุว่ากรรมสิทธิ์จะตกแก่ผู้ซื้อต่อเมื่อชำระราคาเป็นงวด ๆ ตามที่กำหนดไว้ครบถ้วนแล้ว จึงเป็นสัญญาซื้อขายมีเงื่อนไขกรรมสิทธิ์ในรถยนต์พิพาทยังไม่โอนเป็นของผู้ซื้อจนกว่าจะชำระราคาครบถ้วนตามงวด เมื่อจำเลยที่ 1 ผิดนัดไม่ชำระราคาตามงวดโจทก์ได้เข้าครอบครองรถยนต์พิพาทนำมาขายทอดตลาด ขายแล้วได้เงินไม่ครบโจทก์จึงเรียกเงินราคาค่ารถยนต์ที่ยังขาดอยู่จากจำเลยที่ 1 ตามที่กำหนดไว้ในสัญญา ดังนี้เงินจำนวนดังกล่าวไม่มีข้อสัญญาข้อใดกำหนดให้ถือเป็นค่าเสียหาย และจำนวนเงินนั้นก็คือเงินราคารถยนต์ตามสัญญาซื้อขายนั่นเอง จึงจะถือเป็นเบี้ยปรับที่กำหนดไว้ล่วงหน้าและสูงเกินไปไม่ได้ สัญญาระบุว่าในกรณีที่ผู้ซื้อผิดนัดไม่ชำระเงินงวดต่าง ๆ ตามกำหนดที่ระบุไว้ในสัญญาหรือผิดนัดไม่ชำระหนี้ใด ๆ ในสัญญา ผู้ซื้อยอมเสียดอกเบี้ยให้แก่ผู้ขายอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ดังนี้เงินราคารถยนต์ที่ขาดก็คือเงินต่าง ๆ ที่กำหนดในสัญญานั้นเอง จำเลยที่ 1ต้องเสียดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 15 ต่อปีตามสัญญาไม่ใช่ร้อยละ 7.5ต่อปี อย่างไรก็ตามในกรณีสัญญากู้ยืมเงินมีมาตรา 654 ส่วนหนี้เงินประเภทอื่น หากตกลงกันไว้แล้วก็ต้องใช้ตามที่ตกลงกัน แต่ถ้ามากเกินไป ศาลจะตีความให้อัตราดอกเบี้ยที่สูงเกินส่วนเป็นเบี้ยปรับซึ่งศาลสามารถปรับลดได้ตามมาตรา 383 เป็นแนวทางที่ศาลฎีกาได้เคยวางหลักไว้ในหลายคดีด้วยกัน ตัวอย่างเช่น ฎีกาที่ 4208/2552 เบี้ยปรับที่ศาลลดได้ตาม ปพพ. มาตรา 383 …

เจ้าหนี้เรียกดอกเบี้ยผิดนัดได้สูงกว่าที่กฎหมายกำหนด Read More »

เดิมศาลฎีกาเคยตัดสินว่า ถือเป็นการชำระหนี้ตามอำเภอใจ คำพิพากษาศาลฎีกาที่101/2544 วินิจฉัยว่าการที่จำเลยสมยอมชำระดอกเบี้ยเกินกว่าอัตราที่กฎหมายกำหนดไว้แก่โจทก์ ถือได้ว่าเป็นการชำระหนี้ตามอำเภอใจโดยรู้ว่าตนไม่มีความผูกพันที่จะต้องชำระ ตาม ป.พ.พ.มาตรา 407 จำเลยไม่มีสิทธิได้รับคืนดอกเบี้ยส่วนที่ได้ชำระไปแล้ว และจะนำไปหักกับต้นเงินไม่ได้ คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2167/2545 เดินตามแนวเดียวกัน ต่อมาศาลฎีกากลับหลัก โดยระบุว่าผู้เรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา ก็ย่อมไม่มีสิทธิได้รับดอกเบี้ย คำพิพากษาศาลฎีกาที่5376/2560(ป) การที่จำเลยยอมชำระดอกเบี้ยเกินอัตราที่กฎหมายกำหนดให้แก่ โจทก์ซึ่งตกเป็นโมฆะเป็นการชำระหนี้ฝ่าฝืนข้อห้ามตามกฎหมายตามมาตรา 411 จำเลยหาอาจจะเรียกร้องให้คืนเงินดอกเบี้ยที่ชำระได้ไม่โจทก์ในฐานะผู้ให้กู้เป็นฝ่ายเรียกดอกเบี้ยเกินอัตราจากจำเลย เมื่อข้อตกลงเรื่องดอกเบี้ยตกเป็นโมฆะแล้วและจำเลยไม่อาจเรียกร้องให้คืนเงินดอกเบี้ยได้ โจทก์ก็ย่อมไม่มีสิทธิได้ดอกเบี้ยดังกล่าวด้วย ต้องนำดอกเบี้ยที่จำเลยชำระไปหักเงินด้นตามหนังสือสัญญากู้เงิน ที่ประชุมใหญ่ วินิจฉัยไว้ตอนหนึ่งว่า โจทก์คิดดอกเบี้ยจากจำเลยในอัตราร้อยละ 5 ต่อเดือน จำเลยชำระดอกเบี้ยเดือนละ 2.500 บาทให้โจทก์เป็นเวลา 3 เดือนเป็นเงิน 7,500บาท ดอกเบี้ยที่จำเลยชำระให้โจทก์เกิดจากการเรียกดอกเบี้ยเกินอัตราที่กฎหมายกำหนด เป็นการฝ่าฝืนพ.ร.บ.ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ.2475 ข้อตกลงเรื่องดอกเบี้ยย่อมตกเป็นโมฆะ การที่จำเลยยอมชำระดอกเบี้ยเกินอัตราที่กฎหมายกำหนด ถือได้ว่าเป็นการชำระหนี้ฝ่าฝืนข้อห้าม ตามป.พ.พ. มาตรา 411 หาอาจเรียกร้องให้คืนดอกเบี้ยที่ชำระได้ไม่ ในข้อนี้ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่ เห็นว่า โจทก์ในฐานะผู้ให้กู้เป็นฝ่ายเรียกดอกเบี้ยเกินอัตราที่กฎหมายกำหนด เมื่อข้อตกลงเรื่องดอกเบี้ยเป็นโมฆะแล้วและจำเลยไม่อาจเรียกคืนดอกเบี้ยที่ชำระฝ่าฝืนกฎหมายแล้ว โจทก์ก็ย่อมไม่มีสิทธิได้รับดอกเบี้ยดังกล่าวด้วย ต้องนำดอกเบี้ยที่จำเลยชำระแล้ว 7,500 บาทไปหักเงินต้น  ข้อตกลงที่เกินอัตราดอกเบี้ยตกตามกฎหมายเป็นโมฆะ เจ้าหน้ีไม่อาจเรียกร้องให้คืนเงินดอกเบี้ยเกินอัตราได้ …

การยอมชำระดอกเบี้ยเกินอัตรา เป็นการชำระหนี้ตามอำเภอใจ เอาไปหักเงินต้นได้ Read More »